Το έχω δηλώσει επανειλλημένως πως είμαι multi-χασμένη προσωπικότητα, οπότε μου είναι δύσκολο να αποφασίσω αν μια κατάσταση τη γουστάρω πολύ ή τηυ σιχαίνομαι πολύ (το ανάμεσα είναι βαρετό έτσι κι αλλιώς, άρα δεν το συζητάμε ως ενδεχόμενο). Βρίσκομαι λοιπόν τώρα, μέσα φθινοπώρου και δεν μπορώ να αποφασίσω αν μ’αρέσει αυτό που ζω ή οχι..
Γι’αυτό λοιπόν, στα αριστερά της σελίδας θα βρεις ένα ωραιότατο παραλήρημα γκρίνιας για την εν λόγω εποχή, ενώ στα δεξιά όλους εκείνους τους λόγους που μας κάνουν να λατρεύουμε το Φθινόπωρο. Διάλεξε μεριά και ταυτίσου.. Και αν βρεις καμιά καλή δικαιολογία για την επιλογή σου, πες μου κι εμένα να βγω επιτέλους από το αδιέξοδο..

-->
Φθινόπωρο. Είναι ίσως από τις πιο εκνευριστικές περιόδους του χρόνου. Δε μας φτάνει δηλαδή που τελειώνουν οι διακοπές, τα μπανάκια στη θάλασσα και οι ατέλιωτες ώρες ρέκλας στην ξαπλώστρα, πρέπει ξαφνικά να συμβιβαστούμε με κανονικά εώς αφόρητα πιεστικά ωράρια σε δουλειά, σχολές κτλ. Και φυσικά ο αγαπητός mr.Καιρός θεωρεί ότι τα νεύρα μας αντέχουν αρκετά ώστε το πρωί να κάνει παγωνιά, λίγο αργότερα να ανάβει το φούρνο να ψηθούμε, μετά να βρέχει λίγο μην και κολλήσουμε και ξανά πίσω βόλτα στο κρύο. Γιατί σου λέει πως αν δε φύγεις το πρωί από το σπίτι σου με 3 διαφορετικά συνολάκια -για να μπορείς να ανταπεξέλθεις στις χαριτωμενιές του καιρού με αξιοπρέπεια- και 2 ζευγάρια παπούτσια δεν έχει αρκετό γέλιο.. Παιχνίδια δηλαδή, έτσι να έχουμε να ασχολούμαστε.
Το καλύτερο όμως είναι πως με το που μπαίνει ο Σεπτέμβρης ξαφνικά όλοι θεωρούν πως πρέπει να συμμορφωθείς και να μπεις σε ρυθμούς δουλειάς, άγχους, πίεσης και όλα εκείνα τα χαριτωμένα πραγματάκια που σε φέρνουν ακόμη πιο γρήγορα αγκαλιά με πρώτο σου το έμφραγμα! Κάτσε ρε φίλε λίγο να συνέλθουμε. Εγώ λέω να καθιερωθεί το Φθινόπωρο ως μεταβατική περίοδος, όπου το μόνο που θα χρειάζεται να κάνεις είναι να προσπαθείς να ξεπεράσεις το σοκ πως οι διακοπές σου τέλειωσαν και χώρισες και με το μωράκι που έπαιζες όλο το καλοκαίρι.. Γιατί εκτός όλων των υπολοίπων, το Φθινόπωρο είναι και η μεγαλύτερη χαλάστρα εποχή για τις σχέσεις. Με το που τελειώνει το καλοκαίρι, ξαφνικά ο καλοκαιρινός σου έρωτας χάνει όλη τη λάμψη και την ομορφιά του. Το ‘μωρό’ που γνώρισες ξασπρίζει λόγω έλλειψης ήλιου και θάλασσας και έρχεται και εκείνη η ρημαδοστιγμή που επειδή βρέχει πρέπει να μείνεις μαζί του σπίτι και εκεί καταλαβαίνεις πως τελικά δεν έχει και κάτι να σου πει. Διότι άλλο οι τεκίλες στα καλοκαιρινά beach parties, και άλλο μια βραδιά με dvd στο σπίτι. Οκ, η αλήθεια είναι πως δε σε πειράζει και πολύ να τελειώσει μια τέτοια ‘σχέση’, αλλά αν λάβεις υπ’όψιν σου πως εκείνη την περίοδο που εσύ χωρίζεις έξω βρέχει καταρρακτωδώς ή φυσάει τραγικά (γενικώς ο καιρός του Φθινοπώρου είναι ένα χάλι), δε γίνεται να μη σε πιάσει και μια μικρή καταθλιψούλα. Μαζί με τη σχέση πεθαίνει και η διάθεσή σου με λίγα λόγια.. Η οποία δεν είχε και καμιά ελπίδα να μείνει ζωντανή δηλαδή, όταν ξυπνάς το πρωί και βλέπεις σύννεφα παντού λες και ο ουρανός σου κρατάει μούτρα.
Εγώ το αποφάσισα. Κατεβάζω πρόταση.. το Φθινόπωρο να είναι χαριστική περίοδος, όπου τις μέρες εκείνες που θα αποφασίσει ο ήλιος να φανεί να βγαίνουμε κι εμείς από το σπίτι, να βολτάρουμε, να κάνουμε και καμιά δουλίτσα, ενώ όλες τις υπόλοιπες να θεωρείται αναγκαίος ο ύπνος και η τεμπελιά ως το απόγευμα, διότι σιγά μη σηκωθώ από το ωραίο και μεγάλο κρεβατάκι μου για να τρέχω σαν το βλάκα μέσα στη βροχή!!

<--
1η Σεπτέμβρη το δήλωσα στον αέρα της πόλης πως επιτέλους ΦΥΣΑΕΙ. Είμαι αρκετά σίγουρη πως δεν ήμουν η μόνη που είχα απηυδήσει με την αφόρητη ζέστη του καλοκαιριού στην Κρήτη. Μη με παρεξηγήσεις.. λατρεύω τη ζέστη, τον ήλιο και τη θάλασσα ακόμη πιο πολύ, αλλά όταν έχει 45 βαθμούς υπό σκιάν και οι πατούσες σου καίγονται στην άμμο το ξανασκέφτεσαι να αφήσεις το air condition και να πας οπουδήποτε. Τουλάχιστον τώρα κάνεις βουτιές σε φυσιολογικές θερμοκρασίες. Άσε που δε γίνεται και το αδιαχώρητο στις παραλίες και βρίσκεις και ξαπλώστρα (που να βλέπει τη θάλασσα) να αράξεις.
Το καλύτερο όμως του Φθινοπώρου είναι οι βροχές. Οι πρώτες βροχές για την ακρίβεια. Να φανταστείς φέτος το χάρηκα τόσο πολύ που έβρεξε, που έκανα κι εγώ βόλτα στη βροχή μαζί με τα σαλιγκάρια!! Ακόμη πιο γαμάτα, όταν είσαι κλεισμένος σπιτάκι, έξω να ρίχνει καρέκλες, εσύ αγκαλιά με ένα μπουκάλι κρασί, βότκα, τεκίλα (διάλεξε τελοσπάντων) και δυνατά η ανάλογη μουσική.. Εκείνα τα ωραιότατα καταθλιπτικά κομμάτια που κάθε φορά που τα ακούς, χρειάζεσαι ένα μήνα ψυχανάλυση για να συνέλθεις από το σοκ.. Αλλά ακόμη και αν δεν έχεις χρόνο να μείνεις σπίτι σου για να τα κάνεις όλα αυτά λόγω τρελής δουλειάς στο γραφείο, έρχεται και πάλι το Φθινόπωρο να σε σώσει.. Χτυπάς ένα ωραιότατο τηλεφωνάκι στη δουλειά, κάνεις τη φωνή σου να μοιάζει με του Χουζούρη από το Στρουμφοχωριό και αρχίζεις να κλαίγεσαι επειδή σε έπιασε και εσένα εκείνη η άτιμη η γρίπη που κυκλοφορεί κάθε τέτοια περίοδο!! Και voila, την τσίμπησες την αναρρωτική σου ακόμη δε γύρισες από τις διακοπές.. Την οποία αναρρωτική ο βέλτιστος τρόπος να τη χρησιμοποιήσεις είναι μια βόλτα μέσα στη νύχτα στις κοντινότερες παραλίες και αν ρίχνει και καμιά ψιλή βροχούλα ακόμη καλύτερα, έτσι για να δέσει τέλεια το σκηνικό. Μόνο που σε αυτήν την περίπτωση όντως κινδυνεύεις να αρρωστήσεις!! Τουλάχιστον όταν θα γυρίσεις στη δουλειά θα έχεις τα ανάλογα συμπτώματα που ισχυριζόσουν οτι σε κράτησαν σπίτι..
Και να ξαναγυρίσω στο σπίτι, διότι όπως και να το κάνεις το επιβάλλει η αλλαγή εποχής-καιρού-σκηνικού. Δεν υπάρχει πιο χαλαρωτική στιγμή από εκείνη που θα γυρίσεις επιτέλους σπίτι σου για να χουχουλιάσεις (εξειδικευμένος επιστημονικός όρος) με την ησυχία σου. Δεν ξέρω τι έκανες εσύ, αλλά το δικό μου καλοκαίρι ήταν λίγο PartyAllTheTime κατάσταση, οπότε τώρα χρειάζομαι χρόνο να ξεκουραστώ και να απολαύσω αυτήν την εποχή γι’αυτό ακριβώς που είναι.. Οι πρώτες νύχτες που κάνει κρύο και ξυπνάς τουρτουρίζοντας για να βρεις που καταχώνιασες το πάπλωμα.. Τα βράδια με φίλους, ξύδια κι επιτραπέζια στο σπίτι γιατί ξαφνικά δε σου κάνει αίσθηση να βγεις.. Όπως και να το δεις το Φθινόπωρο είναι μια πολύ home friendly εποχή. Σε αφήνει(-αναγκάζει) να εκτιμήσεις το σπιτάκι σου ξανά.


Τελικά όλα είναι ζήτημα οπτικής γωνίας..



*Δημοσιευμένο στο περιοδικό 2morrow, τεύχος Οκτωβρίου 2008

ξέρεις μπαμπά..
είναι τόσα πολλά που θέλω να σου πω.. χείμαρροι από σκέψεις μπερδεμένες που με πνίγουν κάθε φορά. χείμαρροι από δάκρυα που τρέχουν στα μάγουλά μου, χωρίς να μου δίνουν άλλη επιλογή.

ξέρεις μπαμπά..
πάντα σ’ αγαπούσα και θα σε μισώ για πάντα. Ήσουν η ζωή, η αρχή του δρόμου, και κατέληξες το αδιέξοδο. Εφιάλτης, όνειρο κακό και εγώ εγκλωβισμένη χωρίς να μπορώ να ξυπνήσω.

ξέρεις μπαμπά..
γιατί ποτέ δε σου άπλωσα το χέρι; Γιατί ποτέ δε σε αναζήτησα; Γιατί ποτέ μου δε σ’ αγκάλιασα;
Γιατί ήμουν σαν κι εσένα.

ξέρεις μπαμπά..
με τρομάζει η σκέψη να παραμείνω σαν κι εσένα.. αλλά δεν έχω άλλη επιλογή. Εσύ με έφτιαξες, εσύ μ’ αρνήθηκες και ακόμη και τώρα, στο τέλος, εσύ με σπρώχνεις πάλι μακριά..

ξέρεις μπαμπά..
γιατί οι τόσες σκέψεις δεν έφταναν ποτέ στα χείλη μου; Γιατί κρατούσα πάντα τα πάντα μέσα μου; Γιατί τα μάτια μου δεν είχαν ποτέ το θάρρος να συναντήσουν τα δικά σου;
Γιατί μπαμπά, εσύ μ’ έμαθες να είμαι αδύναμη, να υποτάσσομαι στο σκληρό σου χαρακτήρα, να κατεβάζω το κεφάλι και ν’ ακολουθώ πιστά τις διαταγές σου. Εσύ μ’ έμαθες να σε σιχαίνομαι.

Μια ολόκληρη ζωή, -ή μήπως ήταν πιο πολλές;- έζησα με το φόβο το δικό σου. Με το φόβο μη με απορρίψεις. Μη μ’ αρνηθείς ξανά. Μη με πουλήσεις και πάλι για το τίποτε.
Και πάντα μέσα μου σε κουβαλούσα, ότι κι αν έκανα, όσα κι αν δημιουργούσα. Γιατί πάντα ήμουν σαν κι εσένα, ένας μικρός κλώνος που δεν έχει επιλογή διαφορετικής εξέλιξης.
Και ξέρεις μπαμπά.. αυτό είναι που φοβόμουν πιο πολύ και αυτό ακριβώς είναι που έγινα. Μια γυναίκα που δεν είναι γυναίκα, που φοβάται να δείξει γυναίκα και γίνεται κοριτσάκι. Μια γυναίκα που μισεί τη γυναίκα μέσα της γιατί εσύ τη στιγμάτισες για πάντα.

ξέρεις μπαμπά..
το μίσος καμιά φορά είναι η δυνατότερη αγάπη. Προσπαθώ να σε διώξω από μέσα μου κι όμως εσύ πάντα παραμένεις εκεί. Σαν ένα παιδί που έχει βρει το αγαπημένο του παιχνίδι και θα παίζει μαζί του μέχρι να σπάσει, μέχρι να το βαρεθεί..
Ε, λοιπόν, πρέπει να βρεις καινούριο παιχνίδι γιατί αυτό το χάλασες. Το έσπασες μικρά κομμάτια και στέκεσαι από πάνω χαμογελώντας ευτυχισμένος. Φύγε λοιπόν, και άσε τα κομμάτια σε μένα. Γιατί ακόμη και χαλασμένο, εγώ το αγαπάω αυτό το παιχνίδι.
Ναι ρε, μου έχει μείνει και λίγη αγάπη για μένα και δε την αφήσω να γίνει μίσος και αυτή.
Σ’ αγάπησα, αλλά τώρα πια θ’ αγαπώ μόνο εμένα. Δεν έχω άλλα να σου δώσω. Μου πήρες και τα τελευταία δάκρυα και δεν μπορώ να γίνω πιο πολλά κομμάτια.

ξέρεις μπαμπά..
δεν είμαι τόσο δυνατή ώστε να φύγω, αλλά δεν υπάρχει κανένας άλλος τρόπος. Άλλωστε και εσύ στα δύσκολα αυτό έκανες. Διάλεγες άλλο δρόμο..
εγώ όμως δε θα διαλέξω άλλο δρόμο. Απλώς θα διαλέξω το δρόμο που με πάει μακριά σου. Αλλά θα σε κουβαλάω πάντα μέσα μου, γιατί μακριά σου, εσύ με κάνεις πιο δυνατή..


γυρίζω σελίδα.
Γιατί τελικά για να αλλάξει η ζωή σου δε χρειάζονται πολλά. Μόνο ένα στυλό, τρεις λευκές σελίδες και μια απόφαση.

4 και 20 το ξημέρωμα.
φτάνει τόσο, αρκετά με κούρασες..
Πιάνω μ'ένα μολύβι τα μαλλιά κα μ'ένα στυλό τις σκέψεις.

Πάντα ηξερα πως οι σχέσεις είναι δύσκολες. Πήρα το μάθημά μου νωρίς και σαν καλή μαθήτρια δεν το ξέχασα μεγαλώνοντας. Πρόσεχα, προφυλαγόμουν, αλλά μάλλον την πατάς έτσι κι αλλιώς.
Γιατί άραγε μας πληγώνουν οι άνθρωποι?
Το κάνουν από hobby, μη βρίσκοντας κάτι πιο ενδιαφέρον για τον ελεύθερο χρόνο τους, ή μήπως εμείς είμαστε τόσο βλάκες που διαλέγουμε πάντα το χειρότερο συμπαίκτη? Μέγας μαζοχισμός να επαναλαμβάνεις το ίδιο λάθος ξανά και ξανά, όμως καμιά φορά δεν έχεις κι άλλη επιλογή.. Το μυαλό παίζει περίεργα -αλλά τόσο όμορφα διεστραμμένα- παιχνίδια. Πώς γίνεται να μη βλέπεις όμως το λάθος σου παρά μόνον όταν είναι ήδη αργά? Αργά για σένα φυσικά και για το μικρούλη εγωισμό σου που τον βλέπεις να συνθλίβεται..

Πάντα ήξερα πως αν εσύ πιστεύεις στον εαυτούλη σου, τον αγαπάς και τον σέβεσαι ειλικρινά, τότε και ο υπόλοιπος κόσμος δεν έχει άλλη επιλογή.. Τι γίνεται όμως με εκείνους τους ανθρώπους που σε γνωρίζουν σε ανάλογο βαθμό? Με αυτούς που ξέρουν τους φόβους, τισ αμφιβολίες και τα πιο κρυφά σου "θέλω"? Δεν μπορούν αυτοί να σε αιφννιδιάσουν? Να σε καταστρέψουν? Δεν είναι αυτοί που σε μια ευάλωτη στιγμή σου, εκμεταλλεύονται την κατάσταση και σου ανακατεύουν το οπτικό σου πεδίο?
Μπορείς πραγματικά να εμπιστευθείς σε κάποιον κομμάτια από τον εαυτό σου ή μήπως τελικά κινδυνεύεις να σου τα πάρει, να τα ανακατέψει και να στα δώσει πίσω αλλιώς?


5 παρά 20
το κείμενο βγαίνει μόνο του.. εύκολα! σα να έχει δική του θέληση και εγώ να μην έχω άλλη επιλογή.

Η μοναξιά κι η απομόνωση δεν είναι αποδεκτές λύσεις. Αν τις βιώσεις μόνο θα το δεις. Κανένα φρούριο δεν είναι απόρθητο, εγώ στο λέω αυτό.

Να αγαπάς, να νιώθεις, να δίνεσαι..
Λίγο στην αρχή, ολοκληρωτικά στο τέλος. Γιατί μάλλον έτσι έρχεται το τέλος..
So what? Πονάς, υποφέρεις λίγο, αλλά τουλάχιστον είσαι αληθινός.
Και στο τέλος πάντα χαμογελάς. Και αν ξέρεις τότε να χαμογελάς, έχεις όλη τη γνώση δική σου.. Γιατί τότε αξίζει πιο πολύ αυτό το όμορφο, αληθινό, γοητευτικό σου χαμόγελο.